Ubuntu 11.10 to nie tylko Unity ale też rozmaite zmiany pod spodem, z jądrem 3.0 na czele. Niestety … także tutaj po upgrade zderzyłem się z kilkoma problemami, w tym czterema związanymi z zarządzaniem energią:

Poprzedni artykuł o Unity napisałem dość chaotycznie, pod wpływem narastającej irytacji. Wczoraj przypadkiem skasowałem sobie wszystkie ustawienia konfiguracyjne Compiza i kluczowy problem (okna wędrujące po desktopach) zniknął – wygląda więc na to, że był efektem jakiejś kombinacji pluginów i ich ustawień (a test ciągania między desktopami będę musiał powtarzać ilekroć cokolwiek ruszę w Compiz Config Settings Managerze).

Dzisiaj spróbuję spokojniej napisać co mi się w Unity podoba, a co mnie razi.

Zrobiłem parę tygodni temu upgrade do 11.10 i próbuję się przyzwyczaić do Unity.

Przywykłem do uruchamiania programów przez Win i fragment nazwy (w sumie jest to rozwiązanie bardzo podobne do Synapse czy Gnome-Do, acz trochę mniej funkcjonalne i przesadnie przeładowane graficznie, w porównaniu ze zwykłym menu – postęp). Znalazłem parę kluczowych apletów/pluginów/whatever do umieszczenia w górnym panelu (choćby monitor zasobów). Udało mi się odtworzyć parę ważnych skrótów klawiszowych Compiza.

Zdecydowałem się wreszcie na wgranie na mój czytnik nieoficjalnego upgrade o rosyjskim rodowodzie, czyli PRS+. Proces okazał się nieco emocjonujący ale ostatecznie zakończył się powodzeniem i mam czytnik, który nie wymaga już CSSowych sztuczek by wyświetlać polskie znaczki, prezentuje poprawnie polski i rosyjskie tytuły w spisach, pozwala na różnorodną konfigurację a nawet … obsługuje kilka gier..

Trafiłem ostatnio na bardzo interesujące narzędzie do czyszczenia danych – np. normalizowania zapisu nazw, nazwisk czy kodów, wyłapywania nietypowych rekordów itp itd. Nadaje się do właściwie dowolnych danych zapisanych w postaci tabelarycznej (najprostszą formą importu jest plik .csv lub podobny).

Swego czasu pisałem o efektywnym drukowaniu w trybie dwóch logicznych stron na jedną stronę papieru, polecając do tego celu impose. Narzędzie to, przy wszystkich swoich zaletach, jest jednak trochę kłopotliwe: ponieważ operuje na plikach .ps, wymaga wcześniejszej konwersji do postscriptu, która bywa powolna.

Dzisiaj o wygodniejszej i szybszej alternatywie do stosowania przy druku plików .pdf.

Popularyzacja utf-8 powoli odsyła do lamusa nieszczęsną rywalizację iso-8859-2 z windows-1250. Praca w wieloplatformowym środowisku nie musi już oznaczać ciągłego oglądania krzaczków zamiast ą, ś i ź (znaków ± i š – czyli odpowiednio linuksowego ą pod Windows i windowsowego ą pod Linuksem – chyba nigdy nie widziałem w ich prawdziwej roli). Można też pisać Müller zamiast Mueller (od czasów Pana procesującego się w latach 90-ych z TP S.A. o to, by jego nazwisko w książkach telefonicznych pisano z umlautem, nauczyłem się zwracać na to uwagę).

I na tym, tak naprawdę, adaptacja utf-8 zazwyczaj się kończy.

Programuję, piszę albo czytam, a tu nagle komputer zauważalnie się przycina albo przeglądarka ma kłopoty z otwieraniem stron. Całkiem częstą przyczyną bywa uruchomienie się jakiegoś pracochłonnego zadania z crona (czy to systemowego, czy to jakiegoś zdefiniowanego przeze mnie backupu albo innej synchronizacji repozytoriów).

Odruchowo narzuca się program nice (obniżający priorytet wybranych procesów) ale w desktopowej praktyce jego efekty bywają nieznaczne, bo bardziej niż CPU liczy się obciążenie dysku czy sieci albo zużycie pamięci.

Późną wiosną zaktualizowałem wersję Ubuntu na laptopie do 11.04. I ... zaczęły się problemy. Pierwszym było okazyjne zamrażanie się desktopu na kilka sekund, w czasie których nie reagował na mysz ani na klawiaturę. Tu z grubsza pomógł powrót do Metacity (oznaczający pożegnanie z Unity - którego prawdę mówiąc mi nie brakuje - i z efektami Compiza - których brakuje mi dużo bardziej).

Lubię graficzne schematy. Parę kresek i kilka słów potrafi lepiej przedstawić jakąś informację niż wiele stron tekstu. Zarazem mam z nimi problem: o ile na kartce czy tablicy rysuję dość chętnie i łatwo (choć niezbyt pięknie), o tyle na komputerze idzie mi to opornie. Czy używam flowchartera, czy programu do grafiki wektorowej, czy narzędzia do UML - zamiast koncentrować się na treści, grzęznę w szczegółach. Walczę o właściwe rozmieszczenie strzałek i boksów, pracowicie przestawiam czcionki w kolejnych pudełkach, poszukuję obejść pozwalających na umieszczenia jakiejś adnotacji w odpowiednim miejscu... Chyba tylko mind-mapy są mniej pracochłonne.

Jakiś czas temu, w nieco zgryźliwym nastroju, postanowiłem puścić po firmie następujący obrazek.