Upgrade do Ubuntu 16.04 oznaczało zmianę upstart na systemd. Z perspektywy szarego używania zmiana nie ma ma jakiegoś odczuwalnego znaczenia ale pod spodem jest oczywiście inaczej. Ja musiałem zdecydować, co zrobić ze skryptami zadań użytkownika, czyli jak teraz uruchamiać moje pomocnicze aplikacje, tunele SSH itp.

Okazało się, że uruchamianie nie-systemowych programów pod kontrolą systemd również jest dość łatwe i przyjemne, przy pomocy nietrudnej konfiguracji można zapewnić automatyczne uruchomienie zbioru potrzebnych programów i samoczynne ich restartowanie gdyby uległy awarii.

Zachwalałem parę lat temu racjonalny układ klawiatury Marcina Wolińskiego. Nadal z dużą przyjemnością go używam, a zdecydowałem się przypomnieć, bo instalacja jest dziś dużo prostsza.

Od czasu gdy chwaliłem wygodę korzystania z Compiza, trochę się zmieniło.

Compiz na gorsze. Autorzy uznali, że (bardzo dla mnie wygodna) konwencja rzucania okien po siatce skrótami klawiszowymi jest zbyt konfudująca dla części użytkowników – i drastycznie ją ograniczyli (działa tylko rzut do połówek i ćwiartek, nie ma efektu wyboru kolejnych rozmiarów przez powtarzanie naciśnięć klawisza).

Na lepsze zmienił się mój monitor w pracy. Mam szerszy, na którym naturalne jest rozmieszczenie obok siebie trzech okien edytora.

Przez mniej więcej rok korzystałem z Awesome. Kilka miesięcy temu je, z pewną ulgą, porzuciłem ale doświadczenie było ciekawe i parę spraw zanotuję.

Upstart, przegrał batalię z systemd o rolę startowego programu w Debianie, a Ubuntu zdecydowało się podporządkować Debianowi i wprowadza tę decyzję w życie. Żałuję – Upstart ma tę ulotną elegancję, której w systemd mi brakuje.

Niemniej:

• w stabilnym Ubuntu 14.04, Upstart jest głównym systemem startowym,

• nawet w wersjach opartych o systemd powinno być możliwe jego wykorzystywanie jako dodatkowej usługi.

Dlatego nie planuję go porzucać, a dziś drobny artykuł o używaniu go na poziomie na poziomie zwykłych użytkowników.

Przy okazji niedawnych problemów z roboczym komputerem zdarzyło mi się (a) wymienić płytę główną w nie zmienianym poza tym komputerze (b) przełożyć dyski do całkiem nowej maszyny. W obu wypadkach nie reinstalowałem systemu i w obu po restarcie spotkałem się z tym samym problemem: w trakcie uruchamiania następowała ok. 2-minutowa pauza przy próbie inicjalizacji sieci, a po nim system nie odnajdywał karty sieciowej.

Pisałem swego czasu o rootowaniu Androida na przykładzie chińskiego telefonu, dlatego dzisiaj mały suplement na przykładzie używanego przeze mnie obecnie Samsunga Galaxy II. Tym bardziej, że firma Samsung udostępniła możliwość szczególnie prostego złamania telefonu.

W Ubuntu 12.04 zaginęła opcja hibernate/hibernuj – nie pojawia się już wśród możliwych form obsługi zamknięcia laptopa, wciśnięcia przycisku wyłączania, czy niskiego stanu baterii.

Po zamieszaniu z wyłączaniem Delicious próbowałem przez pewien czas używać Diigo. Nigdy go do końca nie polubiłem – trochę ze względu na dość częste błędy i problemy z wydajnością, trochę ze względu na subiektywne odczucia (jakoś niezbyt odpowiadała mi estetyka i ergonomia). Spróbowałem wrócić do Delicious (które w międzyczasie zostało odkupione od Yahoo) ale zderzyłem się z serią problemów (ciągłe sytuacje gdy w jednym panelu czy oknie jestem zalogowany a w innym wylogowany, regularne zawieszanie firefoksa lub przynajmniej alokowanie masy CPU i pamięci przez proces synchronizacji) a notatkę autorów zrozumiałem jako dyplomatyczne odcięcie się od odpowiedzialności za dodatki. Ostatecznie zdecydowałem się dać szansę Pinboardowi.

Aplikacja na razie wydaje się całkiem obiecująca, faktycznie działa sprawnie (min. moją chmarę zakładek zaimportowała w dwie minuty) i daje miłe poczucie lekkości ale ma jeden istotny brak: dodawanie zakładki (przy pomocy bookmarkleta) wymaga kliknięcia myszą. A ja wolę naciskać Ctrl-D. Na szczęście da się to łatwo dodać (a opisana technika może być zaadaptowana też do innych bookmarkletów).

Mamy w pracy drukarkowy kombajn OKI MC-560. Drukuje czarnobiało i w kolorze, jedno- i dwustronnie, skanuje, faksuje, krawaty wiąże… Ma też swoje wady a najbardziej dotkliwą (oprócz częstego zakleszczania się papieru) jest problem z drukowaniem dłuższych dokumentów, zwłaszcza zawierających większe ilości ilustracji. Drukarka po otrzymaniu takiego pliku potrafi najzwyczajniej w świecie się zawiesić, potrafi też przerwać wydruk w przypadkowym miejscu.

Dostałem telefon z Androidem. Do rozmów nadaje się tak sobie, wymaga ciągłego podpinania do ładowarki, ma też poważniejszy feler o którym na końcu ale można pograć na FICS albo na chess.com, można zagrać z silnym programem, można zerknąć na partie arcymistrzów, a oczywiście też przejrzeć maila, odhaczyć coś na todo-liście albo poczytać, więc pewnie polubię.

Już pierwszego wieczora pojawił się problem: włożyłem kartę SD, włączyłem telefon i … musiałem bardzo solennie przepraszać małżonkę za rozbudzenie jej ze snu. Jazgotliwy łomot odgrywany po uruchomieniu postawiłby na nogi głuchego. Gdy nazajutrz okazało się jeszcze, że telefon potrafi go wydać sam z siebie w nieoczekiwanym momencie – np. resetując się gdy zbraknie mu z jakiegoś powodu pamięci – a słodka melodia nie jest w żaden sposób konfigurowalna, stało się jasne, że muszę coś zrobić.

Czymś okazało się zrootowanie telefonu (Silent Boot działał bardzo kapryśnie). A poniższy artykuł jest o tym, jak zrobić to wiedząc, co właściwie się robi i szczególnie niczym nie ryzykując.