Jesteśmy (my, programiści) zafascynowani procesem, w którym systemy informatyczne się rodzą. Organizacja pracy, metody, narzędzia, wzorce, języki, plany. Byle dotrzeć do magicznego 1.0 (choćby i beta). Byle dostarczyć. Byle uruchomić.

Coraz lepiej uświadamiamy też sobie, że to nie koniec, że po rozruchu aplikacje żyją dalej. Uczymy się, jak je tworzyć, by ewolucja była możliwa, by 1.0 było fundamentem a nie ostatnim krokiem. Rozważamy różne modele rozwojowe.

Głupie pytanie. Gdzieś trzeba zarabiać!

To naturalna odpowiedź, ale brzmi w niej fałszywa nuta.

W mojej pierwszej pracy przez co najmniej rok właściwie nie interesowałem się, ile zarabiam. Dużo bardziej zajmujące było co i z kim robię. Później kiepskie zarobki zaczęły trochę ciążyć ale byłem na tyle przywiązany do zespołu i na tyle zaabsorbowany realizowanymi projektami, że odszedłem dopiero, gdy firma w szale reorganizacji rozbiła jedno i drugie.

Poniższy materiał podobno wyciekł z firmy Netflix (gdzie był/jest używany jako informator dla pracowników). Dawno nie widziałem prezentacji, która poruszałaby w zwarty i czytelny sposób tak wiele ważnych tematów, dlatego - niezależnie od pewnej rezerwy, jaką zawsze odczuwam widząc hasła o zatrudnianiu tylko najlepszych - bardzo zachęcam do przejrzenia.

Spotkania biznesowe. Rytuał, obyczaj, metoda, narzędzie.

Był czas, gdy byłem podekscytowany i przejęty. Szansa, by posłuchać (z czasem i podyskutować) o ważnych dla zespołu czy firmy kwestiach.

Był czas, gdy desperacko unikałem.

Dziś znowu widzę, że są potrzebne. O trudnych czy przełomowych sprawach trzeba powiedzieć, nie wystarczy napisać - tak już chyba jesteśmy skonstruowani.

Ale bardzo często wychodzę z poczuciem głębokiego niedosytu.

Celem projektu jest ....., tak aby ..... uwzględniając, że .....

Uczyli mnie tego na jakimś pradawnym kursie, jeszcze w latach 90-ych. Miało być krótko (wraz z rozwinięciem najwyżej pół strony) i konkretnie. Główny cel, kilka celów pomocniczych, najważniejsze uwarunkowania.

Celem projektu jest budowa webowego interfejsu dla sklepu, tak aby klienci mogli efektywnie wyszukiwać i zamawiać towary przez internet, uwzględniając konieczność integracji z istniejącym systemem magazynowym.

Serdecznie dziękujemy za Pana sugestię. Informujemy, że zgłoszenie zostało przekazane do upoważnionego wydziału. Wszystkie wnioski klientów są przez nas rozważane, a usprawnianie serwisu pozostaje stale naszym celem.

Albo podobnie.

I na tym już koniec.

Bajka o programującym durniu miała być przede wszystkim o technicznych mitach. Rozpisałem się jednak o ludziach - i dzisiaj jeszcze trochę o nich. A dokładniej - o dwóch postawach przyjmowanych przy programowaniu. Nie zawsze tak skrajnych, jak opisuję niżej - ale wyrazistych.

Zacznijmy jednak od anegdotki.

W XX wieku dużo się mówiło o sztucznej inteligencji. Już, zaraz, za rogiem miały być rozumne systemy komputerowe, wykorzystywane od medycyny po zarządzanie, adaptujące się do zmiennych warunków, nawet uprawiające naukę. W literaturze i filmach komputery zyskiwały osobowość, buntowały się przeciw ludziom, prowadziły wojny - ale też potrafiły zdobywać się na uczucia wyższe.

Rzeczywistość - jak na razie - bardzo ciekawie zweryfikowała te marzenia.

W Krainie Szczęśliwych Projektów wróżka Marketingalia szepce menedżerom do ucha bajkę o cudownych narzędziach. O IDE, frameworkach, generatorach aplikacji albo językach programowania które pozwolą byle durniowi sprawnie pisać formatki, raporty czy ekrany, dopilnują, by nie robił błędów i pozwolą mu tworzyć to wszystko w deterministycznym czasie. A słuchacze - utrudzeni codzienną walką z opóźnieniami, wciąż nowymi trudnościami, chaosem w terminarzu, krnąbrnymi pracownikami - chciwie nadstawiają ucha.

Uzupełnienie artykułu o wyborach technologicznych. Tym razem nietypowe, bo wyłącznie w formie kilku cytatów, niektórych świeżych, innych wynotowanych przeze mnie już dawno temu.

Tłumaczenia moje, nie wszystkie udane (propozycje, jak je wygładzić, będą mile widziane).