Z czasów pobytu w wojsku zapamiętałem określenie robić coś na sztukę. Chodziło o wykonanie jakiejś czynności z maksymalną niedbałością, najmniejszym możliwym kosztem – byle tylko stworzyć pozory spełnienia rozkazu. Przetarcie zamka karabinu (bo tam zerkał sierżant) przy zostawieniu zatkanej lufy. Kiwanie się z grabiami nad kupką liści przesypywaną z lewej w prawo, a potem z prawej w lewo. Dziubanie łopatą w błotnistym miejscu, gdzie co prawda o sensownym okopie mowy nie ma ale za to ziemia miększa. Pracowite dyżurowanie przy nie podłączonym telefonie. Itd itp. Sztuka jest sztuka.

Wojsko bardzo silnie motywowało do tego typu zachowań – bądź co bądź, ile razy można na serio traktować nakaz sprzątania korytarza tuż przed powrotem oddziału z poligonu, uczyć się instrukcji nigdy nie widzianego urządzenia, czy z uwagą pełnić wartę przed śmietnikiem. Nie jest to zresztą jego monopol, przykładów pełno – od iluśtam kilometrów ścieżek rowerowych, którymi nie da się nigdzie dojechać, po działalność niektórych szkół zawodowych.

No – ale ja o informatyce.

Kilka dni temu zamieściłem tekst o bylejakości i braku motywacji. Pesymistycznie dość to wszystko zabrzmiało, więc - dla wyrównania - o tym, co jest w informatyce fascynujące. A przy okazji, o pewnej metodzie na udane projekty.

Poniższy materiał podobno wyciekł z firmy Netflix (gdzie był/jest używany jako informator dla pracowników). Dawno nie widziałem prezentacji, która poruszałaby w zwarty i czytelny sposób tak wiele ważnych tematów, dlatego - niezależnie od pewnej rezerwy, jaką zawsze odczuwam widząc hasła o zatrudnianiu tylko najlepszych - bardzo zachęcam do przejrzenia.

Głupie pytanie. Gdzieś trzeba zarabiać!

To naturalna odpowiedź, ale brzmi w niej fałszywa nuta.

W mojej pierwszej pracy przez co najmniej rok właściwie nie interesowałem się, ile zarabiam. Dużo bardziej zajmujące było co i z kim robię. Później kiepskie zarobki zaczęły trochę ciążyć ale byłem na tyle przywiązany do zespołu i na tyle zaabsorbowany realizowanymi projektami, że odszedłem dopiero, gdy firma w szale reorganizacji rozbiła jedno i drugie.

O motywacji rozpisywałem się już parokrotnie (min. pisząc o pracy na sztukę, o tym co jest fajnego w informatyce czy o tym po co się chodzi do pracy). Temat jakoś mocno mnie męczy, może dlatego, że sam swoją motywację muszę odbudować...

W każdym razie, dzisiaj nie będę się rozpisywał, za to wkleję filmik.

Poprzedni filmik parę osób zaciekawił, pozwolę sobie zatem wkleić następny. Jason Fried zastanawia się czemu tak trudno pracować w pracy, czemu wielu osobom łatwiej zrobić coś konkretnego w domu, samolocie, restauracji, gdziekolwiek tylko nie w tym głównym najważniejszym miejscu. W biurze są dwie rzeczy, których nie ma nigdzie indziej - kierownicy i spotkania.