Nie mam iPhone, nie mam netbooka ale jeden elektroniczny gadżet chodził za mną od dawna i wreszcie się na niego skusiłem. Ebook reader, podręczny pojemniczek na książki, nadzieja na zmniejszenie ilości zadrukowywanego papieru.

Ludzie dookoła kupują sobie Kindle albo eClicto, ja zafundowałem sobie Sony PRS-600.

Skoro wywołałem sprawę terminali, jeszcze o zupełnym drobiazgu - kolorystycznym kluczu, dzięki któremu znacząco ograniczyłem ilość pomyłek w stylu o rany, przecież to nie tą maszynę miałem zrebootować.

Osiem lat temu napisałem sceptyczny artykuł o bezpieczeństwie transakcji karcianych. Od tego czasu trochę się zmieniło. Najpierw pojawiły się regulacje prawne poprawiające sytuację okradzionego posiadacza karty - fraud nie ustał ale w większości wypadków jego koszty musiały ponosić banki. A później reakcja (w Polsce na dużą skalę nadchodząca właśnie teraz) - karty chipowe, promowane jako bezpieczniejsze (i faktycznie uniemożliwiające tradycyjne techniki kradzieży) ale zwykle zdejmujące z banków odpowiedzialność za transakcje dokonane przez złodziei (musiał Pan ujawnić PIN).

Świeży news o wynikach badań informatyków z Cambridge rzuca na sprawę bardzo niepokojące światło.

Od kilku lat mam w domu ruterek Linksysa (WRT54G v2.2). Stoi za firanką, obsługuje w miarę potrzeb i połączenia kablem i sieć bezprzewodową, pozwala o sobie zapomnieć, działa. A dokładniej, działał do wczoraj, kiedy to nagle stracił zdolność maskaradowania połączeń (sieć lokalna działała, pingi wykonywane przez okno diagnostyczne - też, komputer dopięty do modemu z pominięciem rutera sieć zobaczył ale połączenia z komputera w świat via ruterek stały się nagle niemożliwe).

Jeśli wierzyć gazetom, internauci zaczynają mówić jednym głosem, stają się coraz lepiej zorganizowani, mają świadomość swojej siły...

Nie przepadam za tą nazwą i za traktowaniem dostępu do sieci jako kryterium jakiegokolwiek podziału politycznego czy ideologicznego. Internautów łączy wyłącznie fakt użytkowania sieci, reprezentują pełny zakres poglądów na dowolny temat. Równie (bez)sensownie za spójną siłę można by uważać - powiedzmy - warszawiaków. Albo palaczy.

Prywatny, zamykany pokój dla każdego to abstrakcja. To rozwiązanie dla Google i innych bogaczy albo dla dziwacznie postępowych firm.

Ale gdyby tak wziąć jeden pokój w biurze, nawet w takim nienajlepszym, byle miał szczelne drzwi i w przyzwoicie izolujące ściany. I gdyby powiesić na drzwiach taką kartkę: