Cicho

Prywatny, zamykany pokój dla każdego to abstrakcja. To rozwiązanie dla Google i innych bogaczy albo dla dziwacznie postępowych firm.

Ale gdyby tak wziąć jeden pokój w biurze, nawet w takim nienajlepszym, byle miał szczelne drzwi i w przyzwoicie izolujące ściany. I gdyby powiesić na drzwiach taką kartkę:

Strefa ochrony myśli

W tym pokoju jesteśmy całkowicie cicho.

1. Nie prowadzimy tutaj żadnych rozmów. W razie potrzeby wychodzimy na korytarz, umawiając się gestem, szeptem lub elektronicznie.

2. Nie używamy tutaj telefonów. Komórki wyłączamy lub wyciszamy wchodząc, aby zadzwonić lub odebrać telefon - wychodzimy.

3. Nie puszczamy muzyki, wyłączamy wszelkie tematy dźwiękowe, jedynym dopuszczalnym dźwiękiem wydawanym przez komputery jest stukot klawiszy.

4. Kto złamie którąś z powyższych zasad, traci prawo korzystania z pokoju na tydzień, przy recydywie - na miesiąc.

I gdyby po prostu pozwolić tam bywać tym, którzy by czuli taką potrzebę.

Że się nie da? Nie w ludzkiej mocy nie hałasować, nie krzyczeć, nie rzucać się na słuchawkę, gdy tylko przypomni się jakaś sprawa do załatwienia, nie rozpytywać wszystkich dookoła przy najdrobniejszej wątpliwości?

W bibliotece, muzeum, kaplicy, filharmonii - potrafimy.

Można przetestować, jak jeden z moich kolegów, wziąć laptopa pod pachę i pójść dzień czy dwa poprogramować w czytelni Biblioteki Narodowej.

I może nawet się okaże, że nie trzeba czekać do 18:00, by zacząć pracować.