Daniel Smoczyk podesłał mi skrypt, którego używa do synchronizacji danych między głównym komputerem stacjonarnym a laptopem, a dokładniej - do tworzenia na przenośnym dysku wiernej kopii swojego głównego systemu.

Jest to zupełnie inne podejście niż to, które sam stosuję (mam niezależnie konfigurowane systemy które często działają równocześnie, a sychronizuję specyficzne dane używając różnych technik) ale wydaje mi się interesujące i warte przedstawienia.

Od mniej więcej 2 miesięcy zaczęła mi kaszleć sieć bezprzewodowa na laptopie z Ubuntu. Niezbyt często ale regularnie (zwykle 1-2 razy dziennie) sieć znika, ani automatyczne ani ręczne próby odnowienia połączenia przez aplet menedżera sieci nic nie dają, okazyjnie pojawia się pytanie o hasło Wi-Fi ale jego podanie też nic nie daje.

Problem jest nie tylko mój, więc zapiszę, jak sobie z nim radzę.

Parę dni temu pisałem jak pozbyć się niezbyt fortunnych obrazków pokazywanych w trakcie startu Ubuntu, dziś - w ramach uzupełnienia - wspomnę jak można zyskać rozeznanie co się właściwie działo w trakcie startu oraz co tam tyle trwało. W miłej w formie obrazkowej.

Ubuntu 10.04 uszczęśliwiło mnie idiotyczną bitmapką wyświetlaną w czasie uruchamiania systemu. Obserwowanie migających kropek (do tego nie związanych nijak z postępem startupu) to to, o czym marzyłem.

Nie rozumiem tej idei - nawet niedoświadczonemu użytkownikowi tekstowy boot dawał jakąś informację o przebiegu uruchamiania, a przede wszystkim jednoznacznie dowodził, że coś się dzieje i start postępuje (a w razie problemów dawał szansę na uzyskanie sensownej porady). Graficzny splash nie informuje o niczym.

Nie pamiętam już, kiedy ostatnio kliknąłem w scrollbar. Kręcę kółkiem albo używam klawiatury (a czasy myszy bez kółka kojarzą mi się traumatycznie). Niemniej jednak zwracam trochę uwagi na tą znienawidzoną kontrolkę - pokazuje jak duży jest dokument i w jakiej jego części się znajduję.

Ostatnio znalazłem dwie interesujące rzeczy zamiast. Zrobiły na mnie wrażenie - miło trafić na świeży, ciekawy pomysł w interfejsie, w którym na pozór wszystko dawno wymyślono.

Skoro wywołałem sprawę terminali, jeszcze o zupełnym drobiazgu - kolorystycznym kluczu, dzięki któremu znacząco ograniczyłem ilość pomyłek w stylu o rany, przecież to nie tą maszynę miałem zrebootować.

Od kilku lat mam w domu ruterek Linksysa (WRT54G v2.2). Stoi za firanką, obsługuje w miarę potrzeb i połączenia kablem i sieć bezprzewodową, pozwala o sobie zapomnieć, działa. A dokładniej, działał do wczoraj, kiedy to nagle stracił zdolność maskaradowania połączeń (sieć lokalna działała, pingi wykonywane przez okno diagnostyczne - też, komputer dopięty do modemu z pominięciem rutera sieć zobaczył ale połączenia z komputera w świat via ruterek stały się nagle niemożliwe).

Używam linii komend. Często, intensywnie, do bardzo wielu czynności. Nie muszę. GNOME i KDE obrosły masą wizualnych narzędzi, prawie wszystko da się wyklikać. Po prostu wolę. Napisanie cp albo mv zajmuje mi mniej czasu niż otwarcie odpowiednich folderów i ciąganie myszą, apt-get install cośtam jest zdecydowanie prostsze od uruchamiania i przeklikiwania Centrum Oprogramowania i tak dalej.

Zarazem widzę, że dla wielu użytkowników Linuksa konsola jest czymś totalnie obcym. I dotyczy to nie tylko komputerowych nowicjuszy ale też osób, które bez żadnych problemów konstruują złożone makra w programach biurowych, wpisują wyrafinowane wyrażenia w arkuszach, używają tekstowych komend w grach, nawet programują. Czyli wykonują czynności zauważalnie trudniejsze od obsługi shella.

Jeden używałby Linuksa - gdyby tylko był na niego dobry program do prowadzenia księgowości firmy. Drugi docenia Open Office ale podkreśla ile mu brakuje do pakietu Microsoftu. Trzeciego, owszem - interesuje model przetwarzania GITa, ale jakość obecnego interfejsu uważa za niepoważną. Firma czwartego już jest właściwie gotowa na robienie projektów w Django ale oczekuje oficjalnego wsparcia dla DB2. Piąty wdeptuje GIMPa w ziemię w porównaniu z Photoshopem. Szósty pyta: gdzie gry? Siódmy...

Takich głosów było wiele zawsze ale ostatnio jakoś bardziej rzucają mi się w oczy. Dlatego pozwolę sobie na powtórzenie paru oczywistych prawd - tym razem posługując się, trochę może naciąganą, analogią.

Przy okazji poprzedniego artykułu zacząłem bliżej się przyglądać także innym wtyczkom do Compiza i ... oprócz siatki można tam znaleźć jeszcze parę innych naprawdę poprawiających ergonomię pracy funkcji.

Wszystkie można uaktywnić i skonfigurować w menedżerze ustawień CompizConfig.