Drugi artykuł z cyklu Konfigurujemy VPS. Tym razem zajmę się konfiguracją DNS - czyli zapewnieniem naszej maszynie sensownej nazwy.

Aby nie używać na okrągło zaimków, powiedzmy, że chcemy mieć supersajt.pl (a także blog.supersajt.pl, mail.supersajt.pl i parę innych).

Pamiętacie jeszcze aferę po pierwszej turze wyborów samorządowych w 2002 roku (to te, po których Lech Kaczyński został prezydentem Warszawy)? Wprowadzono wtedy pilotowy system informatyczny do liczenia i zbierania głosów – zapowiadany przed wyborami z charakterystyczną dla tamtych lat przesadą (tegoroczne wybory samorządowe ze względu na nowatorstwo wykorzystanych rozwiązań, są przedsięwzięciem unikatowym w skali światowej…). A system z hukiem się wywrócił, nie będąc w stanie przyjąć i przetworzyć danych.

Rzecz nie była tak naprawdę ważna, kilkudniowe opóźnienie wyników mało kogo szczególnie obeszło, prawdziwy problem mieli jedynie ludzie z komisji wyborczych – zamiast w parę godzin policzyć głosy, wysłać je i po północy iść do domu, musieli sztafetowo dyżurować przy wynikach (rekordziści bodajże do środy). Ale było tam parę ciekawych elementów.

Niedawno zachwalałem VPS jako najfajniejszą formę hostingu. Ba - dla wielu osób odstraszająca jest konieczność samodzielnej administracji, zwłaszcza surowej, zdalnej maszyny. Stąd pomysł na cykl artykułów opisujących co właściwie trzeba na takim VPS zainstalować i jak skonfigurować. Potrzebnych aplikacji wcale nie jest wiele…

W tej części piszę o czynnościach do wykonania tuż po stworzeniu maszyny - czyli co zrobić, by móc się na nią zalogować przy kolejnych wizytach i ... by nie mieć niepotrzebnych gości.

Aha: z Linode nadal jestem bardzo zadowolony i szczerze je polecam.

Zerkając po blogach zauważyłem wzmiankę, jak to troska pradawnych ZAIKSów o autorów nie mających funduszy na rozpowszechnianie swych dzieł, stanowiła podkładkę dla cenzury. Na dyskusje o prawach intelektualnych nie mam dzisiaj siły ale rzecz przypomniała mi o bardzo fajnej sieciowej usłudze.

Opublikuj swoją książkę! Porządną, profesjonalnie wyglądającą. Bez opłat, jedynie z prowizją od sprzedanych egzemplarzy.

Grywam trochę w szachy korespondencyjne (żaden tam poważny poziom, zwykła zabawa – całkiem ciekawa zresztą). Przy tej okazji, wypracowałem sobie pewną – bardzo prostą – technikę, która przydaje się i przy programowaniu.

Nazywam ją prześpij to.

Dzisiaj w kościele czytania o napominaniu. Główna interpretacja dotyczy oczywiście kwestii religijnych i etycznych ale problem dotyka całkiem mocno i mojego zawodu.

Jak powiedzieć programiście, że wybrał złe rozwiązanie, zajmuje się nie tym co trzeba, nie przestrzega zasad obowiązujących w projekcie, zapóźnia się z elementem na który wiele osób czeka, pisze niezrozumiałe dokumenty, oddaje nieprzetestowany kod, albo odwala jakąś inną kichę? Upominanie nigdy nie jest łatwe, a w tym zawodzie - gdzie wielu ludzi niepokornych, o silnym ego i dużej ambicji - tym trudniejsze.

Właśnie miałem okazję przećwiczyć scenariusz awarii dysku należącego do prostej macierzy RAID. A przy okazji, ponieważ problem dotyczył drivera, a nie samego dysku, czekało mnie spinanie macierzy z powrotem.

Bjaerne Stroustrup napisał kiedyś: projektowanie i programowanie to czynności wykonywane przez ludzi, jeśli o tym zapomnisz – wszystko stracone. A dla ludzi mają znaczenie drobiazgi, nawet te obiektywnie nieistotne.

Na przykład taki prosty obrazek:

Jak wiadomo, istnieją tylko dwie realnie działające techniki odchudzania: MŻ (mniej żreć) i RD (ruszać … dłońmi, powiedzmy). Mam tu problem, bo z naturalną tendencją do tycia i siedzącą robotą łączą mi się przyzwyczajenia żywieniowe stojące w głębokiej sprzeczności z MŻ. No i na MŻ nie potrafię się, z wyjątkiem chwilowych zrywów, zdobyć.

Zostaje więc RD. Tutaj osiągnąłem pewne drobne sukcesy (przynajmniej o ile za sukces można uznać zejście z bardzo źle na źle i wstrzymanie negatywnej tendencji – mimo braku MŻ). Też nie jest łatwo, ale opisana niżej metoda pomaga przełamać wrodzone lenistwo.

Upadła ostatnio, z niejakim hukiem, koncepcja budowy drugiej linii metra w Warszawie. Wszystkie oferty okazały się zdecydowanie za drogie. Prasa trochę popisała o drożyźnie, trochę o zmowach cenowych, ciszej o wycinaniu części oferentów z sztucznych powodów (ot, brak potwierdzonego tłumaczenia na polski dyplomu któregoś z chińskich inżynierów). Między tym wszystkim dopatrzyłem się także kwestii bardzo dobrze mi znanej z projektów informatycznych. 

Miasto zażyczyło sobie bardzo wysokich kar umownych za przekroczenie terminu zakończenia budowy. Euro 2012! A firmy oceniły ryzyko i dodały sobie te kary do ceny.