Próbowałem złożyć w przedszkolu prośbę o przyjęcie dziecka. Odesłali mnie, bo jakże tak - bez dowodu zatrudnienia, bez aktów urodzenia wszystkich dzieci, bez jakiegoś dokumentu z pieczątką dowodzącego jaki jest PESEL synka? Politowania godne. Mój podpis nie znaczy nic, moja akceptacja odpowiedzialności karnej za podanie nieprawdziwych danych nie znaczy nic, wiarygodny jest tylko świstek papieru podpisany przez innego biurokratę.

Ta procedura krzyczy do mnie: jesteś kłamcą.

Cóż - mogą. Za usługę zapłaciłem (w formie podatków) z góry i wcale nie muszą mi jej świadczyć (żadne ze starszych dzieci do państwowego przedszkola się nie dostało, u najmłodszego to też już ostatnia próba - ma 5 lat). I oczywiście to nie jest jedyny przykład. To samo u lekarza, w gminie, w szkole, w sądzie, ...

Czy kapela podwórkowa, czy orkiestra symfoniczna, czy parafialny chórek, czy legendarny zespół rockowy - zanim zagrają koncert, ćwiczą. Dziesiątki razy, do znudzenia, aż wszystkie gesty staną się automatyczne, słowa wryją w pamięć, każdy odruchowo wie co i kiedy ma zrobić. Utwór może być lepszy lub gorszy, wykonanie także ale praktycznie nie zdarza się, by wokalista zapomniał tekstu, gitarzysta przestał grać zastanawiając się nad następnym akordem albo skrzypek nie był pewien, w jakim miejscu utworu się znajduje.

Dobrze, że istnieje RedHat. Zawsze to Linux. Wygodny shell, dość sensowna konfiguracja, spory wybór oprogramowania. A zarazem wystarczająco dużo formalizmów, by godzili się go używać poważni klienci przyzwyczajeni do Solarisa, Tru64 czy HP/UX.

Z drugiej strony - ilekroć zdarzy mi się coś na RedHacie czy CentOsie konfigurować, klnę pod nosem. Muzeum. Python 2.4 (linia z 2004 roku), PostgreSQL 8.1 (anno Domini 2005), Perl 5.8 (2002), PHP 5.1 (2005), GCC 4.1 (2006) i tak dalej.