Jeden używałby Linuksa - gdyby tylko był na niego dobry program do prowadzenia księgowości firmy. Drugi docenia Open Office ale podkreśla ile mu brakuje do pakietu Microsoftu. Trzeciego, owszem - interesuje model przetwarzania GITa, ale jakość obecnego interfejsu uważa za niepoważną. Firma czwartego już jest właściwie gotowa na robienie projektów w Django ale oczekuje oficjalnego wsparcia dla DB2. Piąty wdeptuje GIMPa w ziemię w porównaniu z Photoshopem. Szósty pyta: gdzie gry? Siódmy...

Takich głosów było wiele zawsze ale ostatnio jakoś bardziej rzucają mi się w oczy. Dlatego pozwolę sobie na powtórzenie paru oczywistych prawd - tym razem posługując się, trochę może naciąganą, analogią.

Przy okazji poprzedniego artykułu zacząłem bliżej się przyglądać także innym wtyczkom do Compiza i ... oprócz siatki można tam znaleźć jeszcze parę innych naprawdę poprawiających ergonomię pracy funkcji.

Wszystkie można uaktywnić i skonfigurować w menedżerze ustawień CompizConfig.

Sporo wysiłku mięśni przy używaniu graficznego desktopu idzie na machanie myszą przy przesuwaniu okien i zmienianiu ich rozmiaru. Okno edytora przesunąć na prawo i do góry, rozciągnąć do samego dołu i tak by zajmowało pół ekranu. Terminal w lewy dolny róg. Przeglądarka w lewy górny. Klient poczty na prawą połówkę drugiego wirtualnego desktopu. Itd... Ciągnij, puszczaj, ciągnij, puszczaj.

Kilka narzędzi - o których pod koniec - obiecuje radykalne rozwiązanie tego problemu, jednak kosztem drastycznej zmiany przyzwyczajeń. Jeszcze nie jestem gotowy. Dlatego ucieszyła mnie odkryta niedawno sztuczka bardzo ułatwiająca rozrzucanie okien przy normalnej pracy w Gnome.

Chyba każdy, kto dłużej poużywał linuksowej konsoli, ma w palcach polecenie top. Też mam ale znalazłem bardzo przyjemną alternatywę.

Dojazd do pracy zrobił się koszmarnie uciążliwy (trochę dzięki nowej serii remontów, trochę ponieważ częściej jeżdżę w godzinach szczytu) i zacząłem sobie szukać sposobów na jakieś wypełnianie czasu za kółkiem. A że czytać za kierownicą się nie da, rozglądam się za materiałami do słuchania.

Parę ciekawych rzeczy znalazłem, między innymi trafiłem wreszcie na naprawdę ciekawy podcast dla programistów.

Moją ulubioną grą były, są i będą szachy ale raz na parę lat ogarnia mnie chęć zrozumienia o co chodzi w Go. Przechodzę właśnie kolejną taką fazę, stąd min. mniejsza aktywność na blogu - spędziłem ostatnio trochę wieczorów na przypominaniu sobie zasad, rozwiązywaniu prostych tesuji i tsumego i próbach grania. Zapewne skończy się tak, jak kończyło poprzednio - za parę tygodni przejdę od początkowego zapału do zniechęcenia ogromem wymagającego opanowania materiału - ale póki co sporo myślę o układach kamieni.

Zatem - krótki artykuł o Go. Nie, nie będę uczył jak grać.