W Krainie Szczęśliwych Projektów wróżka Marketingalia szepce menedżerom do ucha bajkę o cudownych narzędziach. O IDE, frameworkach, generatorach aplikacji albo językach programowania które pozwolą byle durniowi sprawnie pisać formatki, raporty czy ekrany, dopilnują, by nie robił błędów i pozwolą mu tworzyć to wszystko w deterministycznym czasie. A słuchacze - utrudzeni codzienną walką z opóźnieniami, wciąż nowymi trudnościami, chaosem w terminarzu, krnąbrnymi pracownikami - chciwie nadstawiają ucha.

Bajka o programującym durniu miała być przede wszystkim o technicznych mitach. Rozpisałem się jednak o ludziach - i dzisiaj jeszcze trochę o nich. A dokładniej - o dwóch postawach przyjmowanych przy programowaniu. Nie zawsze tak skrajnych, jak opisuję niżej - ale wyrazistych.

Zacznijmy jednak od anegdotki.

Sposób, który wygląda na idealne rozwiązanie problemu programującego durnia. Zaplanować, opisać, udokumentować, przeszkolić. Analizę robimy tak, projekt techniczny siak, kod piszemy owak, testy według formalnego planu w iluś tam etapach, release według checklisty. Wszędzie oczywiście szczegółowe zalecenia - od spisu dokumentów i raportów po 9432 szczegółowe zalecenia co do formy kodu.

Będzie wiadomo co i jak trzeba robić, to każdy będzie mógł te operacje wykonywać.

Bajkę o programującym durniu zacząłem od marzeń o cudownej zmianie. Dziś kilka słów o zmiany unikaniu.