W pewnej znanej mi państwowej instytucji postanowiono poważnie podchodzić do bezpieczeństwa. Hasło do lokalnej domeny użytkownicy muszą zmieniać co 30 dni. Przypomnienie o konieczności zmiany hasła pojawia się na dwa tygodnie przed terminem. Nowe hasło musi być różne od dwudziestu poprzednich, mieć co najmniej 10 znaków, w tym choć dwie cyfry i choć jedną dużą literę. I nie, nie jest to agencja wywiadu. Ot - biuro przewalające papiery.

Teoretycznie tego typu podejście jest słuszne, redukuje szanse ewentualnego siłowego ataku. Praktycznie?

W ramach opisu tworzenia screencastów pod Linuksem informacja, jak dodać do wideo graficzne i tekstowe opisy – tak niewielkie anotacje, jak pełnoekranowe wstawki.

Rzucił mi się znowu w oczy jakiś billboard reklamujący PZU – z nami bezpieczniej, z myślą o Twoim bezpieczeństwie, czy jakoś podobnie. Plus aluzja do śmierci na drodze.

Przyjmuję zwykle takie reklamy dość bezmyślnie, ale zacząłem się trochę zastanawiać. Właściwie – w jakim sensie bezpieczniej? Polisa ubezpieczeniowa ochroni mnie przed zderzeniem z drzewem? Doda mi refleksu przy omijaniu wymuszającego pierwszeństwo? Sprawi, że nie zasnę za kierownicą?

Program musi obsłużyć kilka połączeń sieciowych naraz? Albo równocześnie wyświetlać interfejs i wykonywać jakieś przetwarzanie? Albo pośredniczyć w komunikacji między kilkoma klientami a kilkoma serwerami? Albo wysyłać maile. Albo ściągać dane z kilku źródeł. Albo... Oczywiste - trzeba użyć wątków!

To bywa dobre rozwiązanie, ale ma swój koszt. Nie będę się teraz szerzej rozwodził nad problemami synchronizacyjnymi, zakleszczeniami, kosztem przełączeń kontekstu, czy nadmiernym zużyciem pamięci (każdy wątek ma swój stos). Chcę pokazać, że jest inny sposób - nie tylko bardziej wydajny, ale często także łatwiejszy.

W ramach opisu tworzenia screencastów pod Linuksem czas na podstawową edycję wideo - przycinanie, łączenie, skalowanie, dodawanie prostych efektów.

Wychodząc od jednego lub kilku nagranych plików uzyskam finalną wersję, pozbawioną niepotrzebnych śmieci.

Od czasu do czasu wypływa temat ciekawych błędów systemów informatycznych. Wracają - słynna sonda kosmiczna zagubiona przez zastąpienie kropki przecinkiem, myśliwiec obracający się na plecy po przekroczeniu równika, stojący w dryfie lotniskowiec, luksusowy samochód z zablokowanymi drzwiami i oknami.

Moim ulubionym przykładem jest historia pewnej amerykańskiej sieci hurtowni.

Rybak piekący na patyku złotą rybkę. Pensjonat spuszczający ścieki do górskiego jeziora, nad którym stoi. Chłop wykopujący w poniedziałek zasadzone w sobotę ziemniaki. Tego typu obrazki przychodzą mi na myśl, gdy patrzę na postępowanie niektórych firm zaangażowanych w reklamy internetowe.

Parę razy podchodziłem do Traca - i zawsze odbijałem się o denerwującą konieczność namnażania stada projektów nie mających ze sobą związku. Zajrzałem znowu, znowu zobaczyłem zaawansowane dyskusje na temat wieloprojektowego Traca i ... postanowiłem w końcu obejrzeć Redmine.

Jaka to śliczna aplikacja!

Dwa piny do komórki (mój i żony). Trzy kody do domofonu (nasz i dziadków). Trzy piny do kart płatniczych. Kod do zamku szyfrowego u teściów. Kod do autoalarmu. Hasła do kilku telefonicznych biur obsługi. Do kłódki w piwnicy. Do schowka. Do zapięcia od roweru. Do walizki nawet. A jeszcze numer rachunku bankowego, ponad dwadzieścia ważnych telefonów, kilkanaście numerów domów i mieszkań, NIP, PESEL, REGON, numer dowodu, daty urodzenia dzieci i krewnych.... Wszystko to powinienem stale pamiętać, w przypadku kodów - broń Boże, nie zapisywać, a do tego regularnie zmieniać. No i nie zapominać.

W ramach opisu tworzenia screencastów pod Linuksem omówię teraz najważniejszy etap - nagrywanie akcji odbywających się na ekranie.