Paręnaście dni temu składałem laptopa przed zabraniem go do samochodu. F12, sudo shutdown i … ups. Na śmierć zapomniałem, że otworzyłem sobie w tym terminalu ssh do zdalnej maszyny, na której chwilę wcześniej doinstalowałem jakiś drobiazg. Na szczęście spacer był niedaleki, do sąsiedniego pokoju (a córka chyba nie wiedziała, że to przeze mnie nagle znikła jej przeglądarkowa gierka).

Mały suplement do artykułów o linuksowym RAID.

Po padzie komputera softwareowe macierze potrafią się rozpiąć. Żaden z dysków nie jest uszkodzony ale jeden zostaje uznany za nieaktualny i rozpoczyna się powolny proces odbudowy macierzy.

Na jednej z pomocniczych maszyn pozostało mi stareńkie Ubuntu 9.04. Aktualizacja do bieżącej wersji wiązała się z kilkoma komplikacjami, dlatego zanotuję.

Sprzątając ostatnio spamerskie komentarze zauważyłem, że za sporą część z nich odpowiada raptem kilkanaście maszyn. Wyblokowanie ich na stałe jest mniej kłopotliwe niż ciągłe sprzątanie wymoderowanych komentarzy (choć niewidoczne, rozpychają niepotrzebnie bazę danych i backup).

Można to oczywiście zrobić na wiele sposobów i na różnych poziomach ale skoro na początku cyklu o konfiguracji VPS doradzałem używanie shorewalla, to opiszę tutaj jak odciąć wybrańców na poziomie połączenia sieciowego.

Jednym z problemów PostgreSQL zawsze był niedobór aktualnych książek. O MySQL cała półka włącznie z perełkami takimi jak High Performance MySQL a o Postgresie - niemal nic. Owszem, standardowa dokumentacja jest dobrej jakości, uzupełnia ją wiele cennych materiałów w sieci (polecam zwłaszcza materiały Josha Berkusa a w Polsce blog depesza) ale co książka, to książka.

Wypełniając kiedyś PacktPubową ankietę co by tu warto wydać napisałem właśnie o tym. Najwyraźniej nie byłem jedyny, wydawnictwo zareagowało i właśnie wydało dwie bardzo interesujące pozycje o Postgresie, które niniejszym pozwolę sobie zareklamować.

Upgrade jednak czasem bolą...

Debian, a za nim Ubuntu, stosują sympatyczną metodę radzenia sobie z wyborem wersji niektórych programów, po prostu pozwalając na instalację kilku różnych wersji równocześnie. Przykładowo, od dość dawna miałem zainstalowane python2.4, python2.5, python2.6 i python3.1 (które zgodnie koegzystowały), podobnie nie przeszkadzały sobie postgresql-8.3 i postgresql-8.4.

Niestety w Ubuntu Lucid wiele z tych starszych wersji usunięto (prawdopodobnie chcąc uniknąć konieczności ich utrzymywania przez kolejne lata). Mnie dotknęło usunięcie Postgresa 8.3 i ustawienie dlań wymuszonego upgrade do 8.4.

W dzisiejszym mailu czekały na mnie powiadomienia o smutnej doli mekk.waw.pl. ServiceUptime skarżył się na niedostępność strony, MxToolbox alarmował o wyłączonym serwerze poczty. Przykrość.

Dobrze, że istnieje RedHat. Zawsze to Linux. Wygodny shell, dość sensowna konfiguracja, spory wybór oprogramowania. A zarazem wystarczająco dużo formalizmów, by godzili się go używać poważni klienci przyzwyczajeni do Solarisa, Tru64 czy HP/UX.

Z drugiej strony - ilekroć zdarzy mi się coś na RedHacie czy CentOsie konfigurować, klnę pod nosem. Muzeum. Python 2.4 (linia z 2004 roku), PostgreSQL 8.1 (anno Domini 2005), Perl 5.8 (2002), PHP 5.1 (2005), GCC 4.1 (2006) i tak dalej.

Pisałem niedawno o interesującym zastępniku top. Dziś, do kompletu, o paru innych topopodobnych programach, pozwalających ad hoc zorientować się w obciążeniu maszyny a wymagających do działania jedynie konsoli.

Wszystkie wymieniane programy są dostępne w repozytoriach Ubuntu i Debiana i na tych systemach ich instalacja ogranicza się do apt-get install *nazwa*.

Chyba każdy, kto dłużej poużywał linuksowej konsoli, ma w palcach polecenie top. Też mam ale znalazłem bardzo przyjemną alternatywę.