Poprzedni artykuł o Unity napisałem dość chaotycznie, pod wpływem narastającej irytacji. Wczoraj przypadkiem skasowałem sobie wszystkie ustawienia konfiguracyjne Compiza i kluczowy problem (okna wędrujące po desktopach) zniknął – wygląda więc na to, że był efektem jakiejś kombinacji pluginów i ich ustawień (a test ciągania między desktopami będę musiał powtarzać ilekroć cokolwiek ruszę w Compiz Config Settings Managerze).

Dzisiaj spróbuję spokojniej napisać co mi się w Unity podoba, a co mnie razi.

Zrobiłem parę tygodni temu upgrade do 11.10 i próbuję się przyzwyczaić do Unity.

Przywykłem do uruchamiania programów przez Win i fragment nazwy (w sumie jest to rozwiązanie bardzo podobne do Synapse czy Gnome-Do, acz trochę mniej funkcjonalne i przesadnie przeładowane graficznie, w porównaniu ze zwykłym menu – postęp). Znalazłem parę kluczowych apletów/pluginów/whatever do umieszczenia w górnym panelu (choćby monitor zasobów). Udało mi się odtworzyć parę ważnych skrótów klawiszowych Compiza.

Od dawna grywałem w szachy przez internet, od roku zacząłem grać na żywo. Zaczęło się przypadkiem – lokalny klub, do którego podsyłałem dzieciaki, miał problem z zebraniem składu na Otwartą Ligę Mazowiecką – a skończyło całkiem fajnie (zrobiłem II kategorię, dającą przepustkę do dalszych lokalnych rozgrywek). Przy okazji przekonałem się, że kilkugodzinne partie grane twarzą w twarz z przeciwnikiem mają swój specjalny urok i … próbuję dalej.

Staram się przy tym podchodzić systematycznie, tj. nie tylko gram, ale też analizuję rozegrane partie i próbuję wyciągać z nich jakieś wnioski. Na specjalny rozwój umiejętności w moim wieku trudno już liczyć ale zawsze ciekawie jest zrozumieć gdzie i co podstawiłem a także zderzyć swoje przemyślenia robione w trakcie gry z oceną programu szachowego.

Zmieniłem silnik blogowy obsługujący Notatnik. Zamiast Serendipity (które jest dość klasyczną maszynką blogową z webowym interfejsem do edycji i zarządzania blogiem) wykorzystuję obecnie Blogofile (tak naprawdę statyczny kompilator budujący pliki HTML z szablonów i tekstów).

Najważniejszą (dla czytelników) konsekwencją zmiany jest przeniesienie komentarzy na Disqus. Daje to nieco nowych możliwości, min. osoby, które się do Disqusa zalogują, mogą edytować swoje komentarze, przeglądać ich historię i ustawiać różne notyfikacje a nie wydaje się mieć większych użytkowych wad. Stare komentarze zostały przeniesione, jeśli autor któregoś z nich nie jest z tego zadowolony, proszę o wiadomość.

Z zadowoleniem dowiedziałem się, że zaczęły się próby sprzedawania w Polsce książek bez DRM. Postanowiłem zagłosować nogami i którąś z tych pozycji kupić, padło na Herrenvolk (różne alternatywne historie lubiłem swego czasu czytywać).

Książka jak książka ale przy okazji pojawił się dodatkowy argument za brakiem DRM.

Dopiero co odświeżałem Sony PRS-600, przy okazji jednak trochę poczytałem i … zdecydowałem się odświeżyć czytnik definitywnie, przechodząc na nowszą wersję.

Sony PRS-650 jest bezpośrednim następcą Sony PRS-600. Nie jest to najnowszy czytnik Sony – najnowszym jest Sony PRS-T1 – ale z paru przyczyn stanowi dziś bezpieczniejszy zakup, przynajmniej dla mnie.

Zdecydowałem się wreszcie na wgranie na mój czytnik nieoficjalnego upgrade o rosyjskim rodowodzie, czyli PRS+. Proces okazał się nieco emocjonujący ale ostatecznie zakończył się powodzeniem i mam czytnik, który nie wymaga już CSSowych sztuczek by wyświetlać polskie znaczki, prezentuje poprawnie polski i rosyjskie tytuły w spisach, pozwala na różnorodną konfigurację a nawet … obsługuje kilka gier..

Trafiłem ostatnio na bardzo interesujące narzędzie do czyszczenia danych – np. normalizowania zapisu nazw, nazwisk czy kodów, wyłapywania nietypowych rekordów itp itd. Nadaje się do właściwie dowolnych danych zapisanych w postaci tabelarycznej (najprostszą formą importu jest plik .csv lub podobny).

Swego czasu pisałem o efektywnym drukowaniu w trybie dwóch logicznych stron na jedną stronę papieru, polecając do tego celu impose. Narzędzie to, przy wszystkich swoich zaletach, jest jednak trochę kłopotliwe: ponieważ operuje na plikach .ps, wymaga wcześniejszej konwersji do postscriptu, która bywa powolna.

Dzisiaj o wygodniejszej i szybszej alternatywie do stosowania przy druku plików .pdf.

Popularyzacja utf-8 powoli odsyła do lamusa nieszczęsną rywalizację iso-8859-2 z windows-1250. Praca w wieloplatformowym środowisku nie musi już oznaczać ciągłego oglądania krzaczków zamiast ą, ś i ź (znaków ± i š – czyli odpowiednio linuksowego ą pod Windows i windowsowego ą pod Linuksem – chyba nigdy nie widziałem w ich prawdziwej roli). Można też pisać Müller zamiast Mueller (od czasów Pana procesującego się w latach 90-ych z TP S.A. o to, by jego nazwisko w książkach telefonicznych pisano z umlautem, nauczyłem się zwracać na to uwagę).

I na tym, tak naprawdę, adaptacja utf-8 zazwyczaj się kończy.